Gołąbki ziemniaczane mojej Babci

Jeżeli moja Babcia nauczyła się robić gołąbki z ziemniakami od swojej mamy, która z kolei przyswoiła tę recepturę od swojej mamy, to ile lat ma ten przepis? 😉

Babcia urodziła się w 1939 roku, w dużej wsi na Podkarpaciu, gdzie gołąbki ziemniaczane mają wielowiekową tradycję. Gołąbki z ziemniakami tak w ogóle kojarzą się z kuchnią wschodnią i kresową, ale są dziś znane w wielu rejonach Polski. Szukanie źródeł pochodzenia poszczególnych potraw bywa zadaniem dość karkołomnym. W czasie wojny i tuż po niej tysiące ludzi zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów. Przesiedleńcy zabierali ze sobą swoje kulinarne tradycje. Zaryzykuję stwierdzenie, że gołąbki z ziemniakami zadomowiły się wszędzie tam gdzie była kapusta, ziemniaki i… niewiele więcej. Jeżeli powiem, że we wsi gdzie wychowała się Babcia, zaraz po wojnie, żyło się skromnie, to jakbym nic nie powiedziała. Jeżeli powiem, że każde dziecko tam wiedziało, czym jest głód, to zbliżę się do prawdy. We wspomnieniach mojej Babci głód był rzeczą normalną, stałym towarzyszem życia. Można było być bardzo głodnym lub mniej głodnym. Rzadko bywało się sytym.

Niektóre przepisy to coś więcej niż „pomysł na obiad” i instrukcja jego wykonania. To tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie. Są dania, które dużo mówią o nas samych i dzielenie się nimi, to trochę jak zapraszanie do własnego domu. Zapraszam Was zatem, Drodzy Czytelnicy do domu mojej Babci. Do domu osoby, która karmiła innych gorliwie, bo dobrze pamiętała, jak to jest kiedy jedzenia brakuje.

Otóż ten dom był zawsze ciepły, bezpieczny i otwarty. Całe jego życie skupiało się w kuchni, do której ciągle ktoś wpadał napić się herbaty, pogadać albo coś zjeść. Kiedy byłam mała, a moi rodzice młodzi, drzwi u Babci się nie zamykały. Nie było telefonu komórkowego ani żadnego innego, więc te wizyty w większości były niezapowiedziane. Ale z Babcią nie trzeba się było umawiać. Ona zawsze miała czas dla niespodziewanych gości. I zawsze miała dla nich obiad. Z zawodu i z powołania była kucharką, gotowała z sercem i naprawę wspaniale, bo karmienie innych ją uszczęśliwiało. A z tych gołąbków była znana.

Jakiś czas temu znajoma zapytała, czy mam przepis na te gołąbki w babcinym Zeszycie? Nie miałam, ale właśnie go odtworzyłam. Dacie się zaprosić?