Krem z pieczonej dyni

Młodsza córka kazała mi dziś jeść babki z piasku przez półtorej godziny, na szczęście prawdziwy, realny głód wyciągnął ją wreszcie z piaskownicy. Wróciłyśmy do domu, wrzuciłam do prania większość rzeczy, które na sobie miała, umyłam jej rączki i buzię, wytrzepałam piach z włosów i posadziłam przed talerzem ciepłej zupy.

Dzieciaki dziś bawią się dokładnie tak jak my w ich wieku. Przynoszą w wiaderku wodę z kałuży i butwiejące liście. Siedzą w piaskownicy w kaloszach i gumowych spodniach i mieszają, dosypują, dolewają, podają sobie nawzajem i pytają jak smakuje. Płacą. Zamieniają się rolami i znów…

Błoto to nieodłączny element dzieciństwa. Stary garnek, trochę piachu, odrobina wody, trawa, patyki do mieszania i można się bawić przez cały dzień. A najlepsze jest to, że z tych kilku składników da się zrobić wszystko. Dosłownie wszystko. Tort z bitą śmietaną? Ależ proszę bardzo! Pizza z ananasem? Nie ma sprawy! Składniki w każdej ilości i w odpowiedniej temperaturze są zawsze pod ręką. Wszystko już oczyszczone, obrane, piekarnik gorący, naczyń nie trzeba zmywać – czysta przyjemność gotowania.

Przypomniała mi się puszka, którą w dzieciństwie, razem z koleżanką, znalazłyśmy pod jakimś śmietnikiem. Wieczko miała postrzępione i trzeba było uważać żeby się nie skaleczyć, ale świetnie udawała garnek. Gotowałyśmy w tej puszce cały dzień, uprzednio starannie umywszy ją w kałuży. Nie mogłam potem zrozumieć, dlaczego mamie nie podoba się puszka i z jakiego powodu chce ją wyrzucić. Wracaliśmy z tych zabaw brudni, obłoceni i szczęśliwi. Zupełnie jak moje dzieciaki dziś.

Myślę, że w gotowaniu w ogóle jest dużo z tych dziecięcych zabaw – wrzucasz do garnka dużo różnych rzeczy, możesz mieszać, próbować, sprawdzać co z tego wyjdzie. Możesz się trochę ubabrać i podoświadczać materii. Wyjątkowo wdzięcznym tematem są tutaj zupy, zwłaszcza zupy – krem, które na koniec można jeszcze całkowicie „zniszczyć” blenderem.

Krem z pieczonej dyni według tego przepisu jest jednym z moich ulubionych. Łagodny, słodki i maślany smak dyni nabiera w piekarniku trochę ciemniejszych, orzechowych nut. Dynię piecze się z pomidorami, czosnkiem, selerem, odrobiną oliwy i soli. Zupa ma słodki, pieczeniowy zapach i aksamitną konsystencję. Wyśmienicie smakuje z prażonymi ziarnami słonecznika, dyni, siemienia lnianego, ale najlepiej – choć to rzecz bardzo indywidualna – z płatkami migdałów. No i ta zupa jest jak świeże masło na ciepłym rogaliku – czysta rozkosz.