Piernik dojrzewający i oczekiwanie

– Mamo, ile jeszcze do świąt? – słyszę zwykle od połowy listopada. Czasem nawet wcześniej, jeśli w którymś z popularnych marketów trafiamy na półkę pełną świątecznych czekoladek, marcepanów i ozdób choinkowych. – Jeszcze długo – mówię wtedy, bo wiem, że dla nich sześć tygodni to szmat czasu.

Pamiętam jak się w dzieciństwie dłuży czas w oczekiwaniu na coś przyjemnego. Na choinkę, prezenty, na pierwszą gwiazdkę i na tę całą świąteczną magię. Pamiętam, jak na to wszystko niecierpliwie czekałam.

Dziś najbardziej czekam na spotkania, na wspólne siedzenie przy stole, na bycie razem. W każde święta przemierzamy całą Polskę z północy na południe, bo tak się składa, że nasi bliscy mieszkają naprawdę daleko. Lubię te wyjazdy. Lubię na nie czekać, być w drodze, robić postoje na kawę i kanapki.

Co roku jest dokładnie tak samo. Mama podchodzi do okna, gdy tylko pojawiają się światła samochodu. Witamy się z psami, wnosimy walizki do domu, w którym pachną grzyby i makowce. I to jest dokładnie ten sam zapach co rok, dwa i dwadzieścia lat temu. Tato zaparza wielki dzbanek herbaty. Skupiamy się przy stole w kuchni i mówimy dużo, jeden przez drugiego. Opowiadamy sobie co nowego i wspominamy dawne czasy. Inne zimy i inne święta, kiedy byli z nami ludzie, których dziś już nie ma.

Co roku czekam na najlepszy na świecie barszcz wigilijny z uszkami i pierogi z kapustą, na makowce i pierniki, które w tym czasie wycinam hurtowo. A ze wszystkich pierników najbardziej lubię tradycyjny staropolski piernik z ciasta dojrzewającego. Trzeba je nastawić odpowiednio wcześniej, ale warto, bo właśnie dzięki leżakowaniu wypiek zyskuje szlachetny, złożony smak. To jest najdelikatniejsze ciasto piernikowe jakie znam. Słodko – gorzkie, korzenne, rozpływające się w ustach.

Z ciasta dojrzewającego można wypiekać zarówno małe pierniczki jak i duże blaty. Piernik można przekładać, zaś pierniczki nadziewać powidłami śliwkowymi, dżemem pomarańczowym, masą marcepanową albo grysikową. Można je oblać czekoladą i posypać orzechami. W każdej wersji smakują wspaniale. Od nadzienia zależy też wilgotność ciasta, a zatem i jego twardość. Piernik z powidłami z czasem stanie się miękki. Jeśli chcemy, żeby pierniczki bez nadzienia nie stwardniały zanadto, możemy włożyć do pudełka, w którym je trzymamy skórkę jabłka (tylko trzeba pamiętać, żeby ją wymieniać co kilka dni). Taki piernik świetnie się przechowuje, podobno może stać nawet kilka lat, ale ciężko to sprawdzić, bo zwykle znika szybciej.

Taki dojrzewający piernik nastawiam właśnie teraz – w połowie listopada – na długo przed świąteczną gorączką, kiedy słyszę pierwsze pytania o to ile jeszcze do świąt.

Jeszcze długo. Już za chwilę. To pierwsze mówię głośno, drugie dodaję w myślach.