Tam, gdzie rosną pomarańcze

Podobno miasto Sewilla posiada w swoich granicach 350 tysięcy drzew pomarańczowych.

Lubię to sobie wyobrażać. Zwłaszcza w listopadzie kiedy na zewnątrz ciemno, zawodzi zimny wiatr i deszcz dzwoni o szyby. Myślę o tym, że w dalekiej Sewilli świeci słońce, ludzie piją kawę siedząc na zewnątrz i właśnie owocuje 350 tysięcy drzew pomarańczowych. A co się tam musi dziać wiosną! Kiedy te wszystkie drzewka zaczynają kwitnąć i po uliczkach rozlewa ten słodki, niepowtarzalny, nieporównywalny z niczym innym zapach, w którym mieszają się kwiaty i cytrusy.

Oczywiście nie mam pewności, że drzewek jest dokładnie 350 tysięcy. Nie liczyłam ich osobiście. Nigdy z resztą nie byłam w Sewilli. Po prostu przeczytałam o tym dawno temu. W dodatku w jakimś niepoważnym miejscu – nie w przewodniku, raczej na kapslu od Tymbarka. Nie weryfikuję też tej informacji bo gdyby się okazało, że jest ich mniej, byłoby mi smutno. I jak tak owocuje 350 tysięcy drzewek, to ile to jest pomarańczy?

Do zrobienia tego ciasta potrzebne są tylko dwie:-). A ciasto ma tak wiele zalet, że długo by wyliczać. Dlatego wymienię tylko kilka – obłędnie pachnie pomarańczami. Jest cudownie lekkie i wilgotne. Zostawia lepkie ślady syropu na papierze i talerzykach. Można je zbierać palcami i zlizywać ( słodkie ślady, nie talerzyki). Jest bezglutenowe, a są tacy, dla których to ogromna zaleta. Robi się je błyskawicznie i tak łatwo, że można i z zamkniętymi oczami, i jedną ręką. Ma piękny pomarańczowy kolor, który chociaż trochę, odrobinę, na niewielką skalę deserowego talerzyka – rozprasza listopadowy mrok.