Bardzo dobre leczo i o tym co za oknem

Za oknami złoci się październik, a my zamknięci w domu. Wszyscy chorzy.

Przyklejam nos do szyby i patrzę na to, co mnie omija. Na spadające liście i orzechy włoskie, na ludzi spacerujących po ulicach. Na tę pogodę, która jak na złość, zrobiła się piękna. Wszystko to wydaje się nadzwyczajne, kiedy siedzi się z chorymi dziećmi w domu. Gdy czas odmierzają kolejne łyżeczki syropu z cebuli, kubki herbaty z imbirem i miodem, mierzenie temperatury, przykrywanie kocykiem, podawanie leków.

W takich chwilach uświadamiam sobie jak bardzo lubię miejsce, w którym mieszkam. Kiedy tak siedzimy zamknięci w domu, zwyczajnie brakuje mi ulic i naszych codziennych rutynowych tras – do szkoły, pracy, do parku i sklepu. Lubię widzieć jak wygląda okolica w różnych porach dnia, jak zmienia się światło w oknach kamienic i intensywność ruchu na ulicy.

No ale chwilowo, cóż… setny raz czytamy książeczkę o Kici Koci, gotujemy ogromne ilości zup i rozgrzewających jednogarnkowych dań. W dni takie jak dziś nie ma nic lepszego niż rozgrzewająca, kolorowa zupa albo jakiś warzywny gulasz – leczo na przykład.

Najlepiej z przepisu mojej Teściowej, czyli takie „weź tam z 30 dag boczku na dwie papryki, kilka pomidorów, trochę cebulki, trochę podsmaż, trochę podgotuj i już”. Z paskami jędrnej, słodkiej jak owoce papryki, na którą teraz właśnie jest najlepszy czas. Z dużą ilością zeszklonej cebuli i głębokim, dymnym aromatem wędzonki.

Ciepłe, sycące i bardzo, bardzo dobre.