Krantz z makiem. Czyli „trochę inny” makowiec

W dzieciństwie zwykle spędzałam wigilię u Babci.

To było prawdziwe wydarzenie, na które się czekało całymi tygodniami. Lubiłam ten świąteczny tłok i rejwach w mieszkaniu Dziadków. Babcia z dziadkiem, rodzice, ciocie, wujkowie, kuzynki. Kotłowanina w kuchni, zapach maku i grzybów. Na błyszczącej meblościance za szybką stały kartki świąteczne, które Babcia dostawała co roku. Zawsze bardzo skrupulatnie pilnowała tej wymiany świątecznych życzeń, wysyłała przed świętami mnóstwo kartek i mnóstwo dostawała. Jako dzieci wspinałyśmy z siostrą się na tę meblościankę, żeby pooglądać kartki. – Kto to jest Andrzej z żoną? Kto to jest Krystyna z rodziną? Dopytywałyśmy o nadawców życzeń, a Babcia z uśmiechem objaśniała nam swoich bliższych i dalszych krewnych, opowiadała o przyjaciołach i znajomych sprzed lat. Wyjechali, wyprowadzili się, mieszkaliśmy blisko, kiedyś, dawno temu, w jednej ławce, gdzieś.

Choinka była plastikowa i przez całe dziesięciolecia ta sama, z obowiązkowym szpicem na szczycie, gęsto opleciona anielskim włosiem. W bombkach, które pamiętały wczesny PRL odbijał się stół i cała rodzina. Wypukłość bombki zniekształcała dziecięce twarze. Przyglądałyśmy się naszym powiększonym nosom i ludziom odbitym w kolorowym szkle, siedzącym przy białym obrusie, w miękkim świetle lampek i świec. Wyglądali na szczęśliwych.

Pamiętam ekscytację z jaką czekałam na pierwszą gwiazdkę, niewiele jest rzeczy, na które się później tak czeka. My, dzieci, stałyśmy na krześle za koronkową firanką i opierałyśmy się o parapet. – Jest? – pytała Babcia co jakiś czas – Nie ma! Nie! Jeszcze nie! – odpowiadałyśmy jedno przez drugie. Babcia się uśmiechała i wracała do kuchni, gdzie chętni do pomocy układali na półmiskach rybę i pierogi z kapustą i grzybami, napełniali dzbanki kompotem z suszu i wazy czerwonym barszczem. Bardzo czekałam na grube zawinięte plastry makowca, który był od zawsze moim ulubionym świątecznym ciastem. I na czekoladki z choinki, co tu ukrywać, też.

Na pasterce się nudziłam, ale lubiłam ten spacer pod rozgwieżdżonym niebem w ciemną i cichą grudniową noc. Mróz szczypał w policzki, a śnieg trzeszczał pod nogami. Szłam z Babcią pod rękę przez biały i piękny, zupełnie bezpieczny, jak mi się wówczas wydawało, świat. A babcia co chwilę sprawdzała czy mam ciepłe ręce.

-Ręce ci nie zmarzły?

Nie jest mi zimno, ale trochę smutno. To będą kolejne Święta bez Ciebie.

***

Święta już dosłownie za chwilę i chciałabym się z Wami podzielić moją wariacją na temat makowca. Oto Krantz makowy. Drożdżowy makowiec „trochę inny” niż ten tradycyjny zawijany. Najbliżej mu chyba do strucli z makiem, ale też nie jest to dokładnie to samo. Odrobinę różni się charakterem, samo ciasto jest jakby mniej maślane i słodkie ( mimo, że dodaje się do niego tyle samo cukru co do tradycyjnego makowca zawijanego). Nie dodaje się natomiast mleka i może to jest sekret jego wytrawności. Ciasto jest jakby delikatniejsze, lżejsze, mniej hmm… swojskie. Wierzch jest mięciutki jak w chałce. Otarta skórka z cytryny nadaje mu świeżości i oryginalności. Ciasto wyrasta przez noc w lodówce, więc przygotowuje się je dzień wcześniej. Ma to swoje dobre strony, bo rano wystarczy wyjąć i upiec. Samo ciasto pochodzi z przepisu na Krantz czekoladowy z książki „Jerozolima” Yotama Ottolenghiego. Jeżeli jeszcze się nie spotkaliście z tym przepisem, to bardzo polecam bo to creme de la creme wśród drożdżówek. Robiłam ciasto z tego przepisu już chyba ze wszystkim i zawsze jest warte grzechu. Jakie z niego wychodzą jagodzianki! A polewanie syropem cukrowym to już mistrzostwo świata i rzecz, która zamienia prosty drożdżowy wypiek w prawdziwą rozkosz dla podniebienia.

Spróbujcie koniecznie jak smakuje w roli świątecznego makowca.