Codziennie święto. Papardelle ze szparagami

Czerwiec to najfajniejszy miesiąc w roku. 

Kulinarnie i tak w ogóle:-) Już jakby lato, a jeszcze całe lato przed nami. Już ciepło ale jeszcze nie za gorąco. Kobiałki truskawek, lemoniada, czereśnie.

No i u nas w czerwcu wysyp rocznic i urodzin. W czerwcu mam urodziny. W czerwcu urodziła się moja starsza Córka i mój Tato. W czerwcu braliśmy ślub ( jak wielu naszych znajomych, wiadomo ciepły miesiąc z literą r w środku :-)). Do tego dzień dziecka i koniec roku szkolnego. Właściwie codziennie jakieś święto. Te owoce, ta pogoda. I wieczory takie długie! – Mamo dlaczego mam iść spać, przecież jeszcze jest jasno?! – Kochanie mamy czerwiec, prawie całą dobę jest jasno.

Jedno mam tylko do ALE do czerwca. Że trwa za krótko.

(W ogóle jestem za tym żeby miesiące zimowe skrócić odrobinę na rzecz tych letnich. Nie wiem tylko do jakiego urzędu się z tym udać.)

Poza tym powoli żegnam się ze szparagami. Codziennie po trochę, czule i delikatnie. Jeszcze są, jeszcze się zielenią do mnie i puszczają oko ze straganów, ale w głębi serca czujemy – i one i ja – że to już koniec. Niedługo znikną bez pożegnania jak co roku, pewnego dnia przyjdę na bazar, a ich po prostu nie będzie. Zostanie po nich smutna, pusta skrzynka. Sprzedawca mi powie „Za rok” i jeszcze „Przecież pani mówiłem, że tamte to już były ostatnie”. Mówił, mówił, ale jakoś nie wierzyłam.

Najbardziej lubię podsmażone krótko na maśle, z jajkiem sadzonym, którego płynne żółtko otula zielone łodyżki i podkreśla ich musztardowy, wyrazisty smak… W ogóle szparagi i żółtka to para idealna. Często też robię makaron – grube wstążki zanurzone w aksamitnym sosie jajeczno – śmietanowym. Ze szczyptą gałki muszkatołowej i świeżo zmielonym pieprzem. Jest lekko, szybko, bezwysiłkowo:-) Jest wspaniale.